Ione eta Paule Madariaga Goikoetxea ahizpen aurrerapausoa.

Bilboko COPE irratian egindako elkarrizketa transkribatzen dogu. Bertan, minutu batzuk ematen dizkiogu merezi duten arreta guztia eskaintzen ez diegun kirol horietako bati. Izan ere, egunerokoan arreta futbolean, saskibaloian… jartzen da, eta ez diegu begiratzen Patin Hockey moduko kirolei, gure kirolari gazteen artean sustraituta baitago, eta gaur aipatuko dugun adibidea horren erakusgarri ona da. Bi ahizpa bikirekin hitz egingo dugu, Ione eta Paule Madariaga Goikoetxearekin (Mungian, 2005eko azaroan). Horiek, 2023/2024 denboraldiari begira, pauso bat gehiago emango dute Hockeyko jokalari eta atezain gisa egiten duten ibilbidean, estatuko hockeyko bigarren mailan, Emakumeen Zilarrezko Ligan, Aurrera – Bat Gora taldearen barruan.

José Ángel Peña Zalvidea (COPE Bilbao) – Ione Madariaga, arratsalde on, Zer moduz?

Ione: Kaixo.

JAPZ- Utz iezadazu zure ahizpa agurtzen, Paule Madariaga, arratsalde on, Zer moduz?

Paule: Kaixo, oso ondo.

JAPZ.- Lehen galdera begi bistakoa da, topiko samarra, baina egia da, normalena, orain, emakumezkoen futbola tirakada handia izaten ari baita, lehen Bizkaian Emakumezkoen saskibaloia ere errotuta zegoen, eta errugbiak ere hala izaten jarraitzen du, baina Patin Hockey-a jokatzen bukatzea, nola iristen dira Mungiako neska gazte batzuk kirol honetara?

Ione.- Ba, behin, ez dakit ba duela denbora asko, zortzi urte edo horrela joan ginen Gatikako gure D ‘Zanp-eko monitoreak antolatzen zuen dantza modernoko campus batera eta bertan hockey-bola bat ikusi genuen eta galdetzen genion geure buruari zer zen edo zelan jokatzen zen… Abenduan bertan herriko klubak antolatzen zituen ate irekien jardunaldi batzuetara joan ginen, izugarri gustatu zitzaigun eta han patinekin kontaktua izaten hasi ginen.

JAPZ.- Ez al da erraza izan behar, ezta?, ez dagoelako lehen aipatu dituzun beste kirol batzuetan dagoen egitura edo klubik… zaletasun handia izan behar da, eta jarraitutasuna izateko nahikoa gustatu behar zaizue, ezta?

Ione.- Bai, hasieran nahiko zaila da horrek dakarren guztia koordinatzea, baina urteekin hobetzen zoaz.

JAPZ.- Era berean, zortea izan zenuten, aita-amamen lanarekin Mungian proiektu bat ateratzen baita, eta hor, esan dudan bezala, jokalari gisa hazten hasi zarete, baina zaletasuna izateaz gain, jakiteko eta irakurtzeko aukera izan dut, gustatzen zaizue, gora egiten duzue, lurralde-kontzentrazioetan parte hartu duzue… hau da, zerbait duzue hockeyaren honetarako.

Paule.- Bai, nire ustez, hor lortu genuen Mungiako proiektua, eta orduantxe atera zitzaigun benetan Hockeyan jokatzeko gogo hori, izan ere, jakina, ez da kirola bera bakarrik, taldearen inguruan sortzen den giroa ere bada, lortzen dituzun lagunak, eta, horregatik, jolasten jarraitzeko eta neskalagun horiekin batera hazten jarraitzeko gogoa izaten duzu, eta hori izugarria da.

JAPZ.- Ione, eta aitarekin eta amarekin hitz egiten duzuenean eta hockeyaren kontu hau zuekin doala esaten diezuenean, horrekin jarraitu nahi dut… Laguntzarik aurkitzen duzue edo, aitzitik, ibilbiderik ez duzuela izango esaten dizuete?

Ione.- Bai, beti lagundu diguten lehenak dira, azkenean beti kirola egin nahi izan dugu, ez gaituzte ezertara behartu, eta atentzioa ematen zigun kirol bat aurkitzen dugunean, aurrera egiten dugu.

JAPZ.- Paule, gainera, zure kasuan bi aldiz aurkitu zenuen: batetik, Hockeyra iristea, eta, bestetik, jokalaria izatetik atezaina izatea bezain zehatza eta gogorra izatera pasatzea. Zergatik?

Paule.- Begira, nik ez nekien non sartzen ari nintzen, bi edo hiru urtez hasi nintzen jokalari gisa, ez dut gogoratzen hirugarrena amaitzen badut, eta Euskadin beti egon da gabezia, neskentzat den eta gehiago den kirol minoritario gisa… uste dut 2/3 ginela ni 2019an hasi nintzen garai horretan, eta aitak esan zidan uste zuela nik ez nuela jarraituko jokalari gisa, eta utzi baino lehen atezain gisa probatzeko aukera aipatu zidan, gustatzen zitzaidan ala ez baloratzeko eta gero erabaki ahal izateko; probatu nuen, nik orduan ez nekien atezain izango nintzen guztia, asko gustatu zitzaidan eta hemen jarraitzen dut.

JAPZ.-…. Pilotakadak jasotzen, ezta?
Paule.- Horixe!!

JAPZ.- Bitxikeria bat, ahizpak izatearen kontu hori daramazuen bezala, talde berdinetan, garaipenez gozatuz, baina baita une txarrak bi aldiz sufrituz ere… Trasteak bata bestearen burura botatzen dituzue gero etxean ala ez?

Paule.- jajjajaa, beti galdetu izan digute gauza bera, taldea partekatzean lehia izan genezakeela suposatzen delako, bien eta gauza horien arteko kirol-errendimendua alderatzeko, baina nik uste dut daukagun gauza oso ona bien arteko harremana dela. Harreman horrek hobera egin du, eta, aldi berean, hazten joan gara. Nire ustez, oso ondo daramagu ahizpak izanda taldea partekatzea, baina egia da, halaber, batzuetan pikeak sortzen direla, egoeraren bat aurpegiratzen dugula, baina, oro har, oso ondo eramaten dugu.

JAPZ.- Ione, gainera, bat jokalaria izateak, bestea atezaina, lagunarteko lehia hori arintzen ere lagun dezake, nahiz eta agian noizbait aprobetxatzen duzun, nik dakidala, entrenamenduen amaieran bolazoren bat jotzen…

Ione.- Bai, nik taldekide bat bezala tratatzen dut taldean, baina egia da gero pistatik kanpo gure pikeak izan ditugula noizbait, eta egia da aurpegira gauzak botatzen dizkiogula elkarri, baina ulertzen dut ahizpa izatearen ondorio direla.

JAPZ.- Bide batez, hori oso ondo dago, kirola egitea, karrera egitea… karrera profesionala egitea ez ezik, egunero egitea hainbeste kostatzen den kirol batean, bitartekorik ez dagoelako, beheko kategorietatik senior kategoriaraino iristea, nola uztartzen da ikasketekin ikasle onak zaretela dakidalako, ezta?

Ione.- Bai, tira…
Paule.- Bai, kar-kar… orain arte bai.

JAPZ.- Jajjajaja, aizu, oso erraz utzi dizuet baietz esan dezazuen, zalantzarik ez izan!!!, eta zer, ahalegin handia izan da, futbolaren topiko berera itzuliz kadete edo jubeniletatik hiru egun ere entrenatu baitaitezke astean… Zuek zenbat egunetan entrenatzen zenuten edo eman zenezakeen kirola, ikasturtea egunero-egunero eramanez?

Paule.- Gu aurten astean hirutan entrenatzen hasi ginen, eta taldeko gehienok aurten batxilergoko bigarren maila egin dugu; beti esan digute zein garrantzitsua den antolatuta egotea, baina Ione eta biok orain dela hiruzpalau urte arte ez ginen gure artean hitz egin genuenarekin, eta orduan konturatu ginen guztiarekin jarraitzeko antolatu egin behar genuela edo, aitzitik, zerbait utzi beharko genuela, eta, beraz, lanean hastea besterik ez zitzaigun geratu. Egia da, bai, entrenatzen ari ginen hiru eguneko azken urte honetan bi egun eman behar izan genituela jendea faltatzen zelako, batxilergoko bigarren maila ez delako batere erraza, eta batzuetan kosta egiten zitzaigulako ikasketak eta kirola uztartzea. Baina azkenean, nahi baduzu, aitzakiarik ez dago.

JAPZ.- Eta orain, are zailagoa ez Ione, “uni-a” dator, Zer egingo duzue? Nola uztartuko dituzue Gasteizerako joan-etorri horiek?

Ione.- Beno, aurten unibertsitatean hasiko gara eta nik haur hezkuntza egitea pentsatu dut eta Paulek esan duen bezala, beraz, hasiera batean nahiko ondo antolatutako egutegiarekin abiatu ginen, eskolaz kanpoko beste gauza asko utzi ditugu eta ilusioz ekingo diogu.

JAPZ; Eta zuk, Paule, zein adarretatik tiratzen duzu?

Paule.- Nik ere barregarria dirudi, baina Ionek bezala egingo dut, haur irakaslea, nahiz eta berak musika adarrerako gehiago bota eta nik oraindik ez dudan argi espezializazioa.

JAPZ.- Horrelako erabakiak, beno, edo Gasteizera entrenatzera joatearena, aitarekin eta amarekin hitz egiteaz gain, familiarekin hitz egiteaz gain… bada gehien botatzen den bietako bat, “planifikatu” edo % 50ean egiten duzue?

Paule.- Ez, begira, ni beti gehiago izan naiz zerbait asmatzea edo buruan zerbait sartuz gero…, berdin zait atzean dagoen guztia, “aurrerabeti” noa, ezer planifikatu gabe, eta, aldiz, Ione dago, guztiz kontrakoa dena, dena planifikatuta dauka, ordutegiak, egunak, eta horrela ez badu, ezin du. Beraz, beti gelditu behar gara oreka nola lortzen dugun ikusteko, nik pentsatu gabe aurrerantz botatzen baitut, eta berak, aldiz, esan zidan “lasai Paule, etxetik ordu batera bidaiatu behar dugu, egun pila bat dira…”. Beraz, hor dena birplanteatu behar izan genuen, baina tira, hemen jarraitzen dugu.

JAPZ.- Ione, gainera, denboraldi honetan bai, ez dakit noiz hasi zenuten denboraldiaurrea, lehiaketa urrian hasten da Emakumezkoen Zilarrezko Zilarrezko Ligako bigarren maila nazionala, Jo, beste maila bat da jada, iritsi izanaren ilusioa…, ibilbide luzea duzue oraindik, baina diodan bezala, Mungian ez zegoen ezer patineterik, neskak zinen, kumeak, eta orain senior mailako liga batean egotea zilarrezko mailan, lan guztiak merezi izan duela berrestea bezala al da?

Ione.- Tira, azkenean bertan entrenatzeko eta jokatzeko aukera eskaintzen digun talde batera joaten gara, ilusioz gainezka egiten digu etapa berri bat hasteak, beraz, gogotsu gaude.

JAPZ.- Eta bidaiatzea eta hori Paule, erakargarria izan daiteke, nahiz eta gero azterketa garaian sartu eta dena gogorra egingo zaizuen eta esango duzue “nik autobus batean bidaiatzen noa ez dakit nora partida bat jokatzeko igande batean eta halako batean”, baina oraingoz kirolari gisa beste pizgarri bat ere bada.

Paule.- Buaaah, bai, hori, adibidez, niregatik hitz egiten dut, ilusio handia egiten dit, zeren, noski, guk txapelketan bidaiatu dugun urrutiena, txapelketak, campusak eta teknifikazioak kenduz, urrutira atera bagara Santander eta Nafarroa izan dira, hockey desberdina ikustea, orain arte jokatzeko aukerarik izan ez dugun beste talde batzuen aurka lehiatzea, niretzat ikaragarria da, baina lehen esan duzun bezala, honaino iristea bakarrik ez nuen imajinatzen 10 urterekin hasi nintzenean; hobby bat bezala hasi ginen, denbora pasatzeko, eta ez duzu imajinatzen honaino iristea, beraz, niretzat hau guztia iragana da.

JAPZ.- Denboraldi honetarako helbururen bat planteatzen duzue banaka zuetako bakoitzarentzat? Zerekin pozik egongo zinatekete denboraldi amaieran, adibidez, jokatutako partida eta minutu batzuekin, maila jakin bateko errendimendua hobetuta edo zerekin?

Paule.- Nik, egia esan, ez dut epe luzerako helbururik jartzen, baina oraintxe daukadan helburu bakarra ate mailan hobetzea da, horretara noa, goi mailan entrenatzea pixkanaka hobetzen joan ahal izateko, eta taldean minutuak baditut, emaitza onak lortzen ari gara eta ikusten dut taldeko giroa bikaina dela, “la leche” izango litzateke! Hasiera batean hazkunde pertsonala izango zen nire helburua.

Ione.- Bai, ni ere gauza bera, oso zorrotza naiz neure buruarekin, beraz, nire helburua taldearekin ondo sentitzea da, nire errendimendua hobetzea eta neure buruarekin pozik egotea.

JAPZ.- Harremanetan egon al zarete taldekide berriekin, ezagutzen al duzue baten bat, pixka bat al duzue han aurkitzen duzuena, egokitzen zareten bezala, izateko urdailean dagoen txutxu-mutxu horrekin?

Ione.- Elkar ezagutzen badugu, udan Aurrera taldeak Gasteizen antolatzen duen kampusera pare bat aldiz joan gara, jokalariak ezagutzen ditugu eta gustura gaude haiekin, beraz, orain hasteko gogoz gaude.

JAPZ.- Ez dakit beste zaletasun batzuetarako denborarik duzuen, Mungiako eta inguruko lagun taldeak arrarotzat hartzen zaituzte, ez zaretelako inoiz irteten edo horretarako ere bizia ematen dizute?

Paule.- Hockeyaz gain, lagunekin mendira irtetea gustatzen zaigu lehiaketak uzten digunean.

Ione.- Beti atera gara koadrilarekin eta ez dugu horretarako arazorik izan. Nire kasuan musikarekin kontaktua mantentzen dut trikitixa eta pandero klaseen bidez, ukelelearekin batera abestiak kantatuz bakarka egiten ditudan batera.

JAPZ.- Galdetzen dizuete edo interesatzen zaizue kuadrillan nola joan zaizuen asteburuko partida?

Paule.- Bai, nire lagunak partiduren batetik itzuli ondoren eurekin geratzen naizenean edo partida garrantzitsuren bat daukadala baldin badakite, lehenengoak dira gero nola joan zaizun galdetzen, eta haiek ere kirolen batean jokatzen dutenez, badakite zein garrantzitsua den elkarrenganako interesa izatea; beraz, ez dut inolako kexarik.

JAPZ; Beno, bada, Ione eta Paule Madariaga Goikoetxearen kapitulu asko geratzen zaizkion istorioa da. Mungiako bi ahizpak aurretik zer aurkituko zuten oso ondo jakin gabe hasi ziren, eta orain Estatuko emakumezkoen patinen hockeyaren zilarrezko banaketara iritsi dira. Hor ezer ez da, datorren denboraldian Gasteizeko Aurrera-Bat Gora taldean jokatuz. Munduko zorte guztia eta eskerrik asko.

Argazkiak; Josu Uribe – www.josuphoto.com